DJ Gingee: musician and community builder

Interview by Melo

Source: gingeeworld.com

Editor’s Note: Melo interviewed DJ Gingee, a local artist and pillar of the community. To view her work, check out her website www.gingeeworld.com and SoundCloud (https://soundcloud.com/gingee). Hopefully, her story can inspire Filipin@ American youth in cultivating their talents.

Where are you from? 

Born and raised in Los Angeles, (Eagle Rock). 

What/who inspired you to enter the music/DJ-ing industry?

I started out as a spoken word poet when I was in high school. From there I expanded my performances to include music and eventually got into DJing and music production. I love the idea of expressing and building my identity through music, making a living doing what I love and giving back to the community

Source: images1.laweekly.com/imager/u/745xauto/6933821/img_1457.jpg

What has been your most valuable/memorable experience in this career so far?

The most valuable experience has been the process of learning that I’ve gone through to be able to create my own music from start to finish, including recording, writing, producing, cover art, promotion, etc. Creative control is so fulfilling to me and now I have these tools and experiences under my belt to be able to bring my ideas to reality! 

Would you please describe your experience teaching young people about DJ-ing?

I’ve been teaching DJing to high school/middle school youth at an after school program for almost a decade. I’ve taught a lot of students how to mix, scratch and make their own tracks and we also provided music for many school events. It’s been great helping kids express themselves creatively and guiding them towards possible career or artistic paths. I feel like its been my way of giving back to the community and keeping the art of DJing alive and accessible to as many people as possible. 

 

Source: pbs.twimg.com/profile_images/722089224799817728/Hz0hepjo.jpg

Would you please describe your creative process as an artist?

To create tracks I usually start by making a bunch of different loops (I use Ableton software) of percussion, melodies, basslines, etc and experiment with different ways of layering them. I then come up with a structure for the song and start laying down different parts, leaving sections free for vocals if I choose to make it a vocal track (I do both vocal and instrumental tracks). For lyrical inspiration I do a lot of journal writing, I visit nature, meditate, and think about what it is that I’m trying to communicate to/with the universe.  

What does your family think about your career choice?

They are supportive of it, I’m lucky enough to have grown up in a creative family. They have expressed concerns about money but since I am supporting myself they have learned to relax a bit more. I think my family is proud of me, although I’ve had to prove to them that I can sustain myself. 

What advice do you have for Fil Am youth and young adults who are interested in pursuing this field? 

Learn and explore as much as possible. There are so many resources out there to help you. Take classes and learn the technical side but also do a lot of self exploration to develop your own unique voice. Fearlessness is very necessary and don’t let anything or anyone stop your from your goal. If you want to be a part of something then go to the source and meet everyone involved. Everything takes time so don’t expect overnight success. Pay your dues, master your craft and keep putting yourself out there. Work on your passion, network and opportunities will come to you eventually. 

Georgian Pagkanta: Ang Kasaysayan at Kasalukuyan ng Arte na Halos Nawala

ni Nigel Soriano

Abstrak: Ang Georgian polyphonic na pagkanta ay isang tradisyon na tatlo na libong taong gulang. Sa sanaysay na ito, tatalakayin ang kasaysayan at kasalukuyan ng uri ng sining na ito. Ipapaliwanag kung paano halos nawala ang Georgian polyphonic pagkanta dahil sa mga digmaan at pananakop sa Georgia, at kung paano nabubuhay pa ngayon dahil sa mga pagsisikap ng mga monasteryo at dahil sa mga tao na kumakanta ng mga awit hanggang sa ngayon araw na ito. Sa wakas, tatalakayin ang ginagampahan ng Georgian polyphany sa kasaluykuyang Georgian lipunan at kung paano ang diin na ibinibigay sa polyphany ng mga iskolar ay hindi pinapayagan na makita ang kasalukuyang Georgian na musika.

1. Pagpapakilala 

Kahit ang bayan ng Georgia ay may mahabang kasaysayan ng digmaan at maraming mga ibang pananakop, nananatili pa rin ang kanilang mga tradisyon. Sa sulatin na ito, titingnan ko ang tradisyonal na pagkanta galing sa Georgia, isang maliit na bansa na nasa gitna ng Rusiya at Turkey. Ang tradisyon ng Georgian na pagkanta ay nabubuhay pa ngayon dahil sa mga pagsisikap ng mga tao na gustong pangalagaan ang kalinangan nila. Pagtutuunan ko ang kasaysayan ng pagkantang Georgian, ang istruktura at pagtatanghal ng mga kanta, at kung paano tinatasa ang tradisyonal na pagkanta sa kasalukuyang lipunang Georgian. Ipapakita ko rin na, kahit napakaganda na nabubuhay pa ang tradisyonal na Georgian na kalinangang musikal sa marami-maraming taon ng pananakop, parang tumutuloy ang mga makasaysayang huwaran ng hindi-pagpansin ng kalinangang Georgian. Tatalakayin ko paanong ang mga pagsisikap ng pangalagaan ang tradisyonal na pagkanta ay lumulihis sa Georgian na pangmusikang kalinangan sa kasalukuyan.

2. Kasaysayan ng Georgian na Pag-awit

Dahil sa mga sinaunang sinulat na pinagmulan at mga ukit sa mga artepaktong metal, pwede nating taluntunin ang kasaysayan at pag-unlad ng kalinangang musikal sa Georgia na nagsisimula noong Ikawalong Siglo. Ang pinakalumang halimbawa ng Georgian musikal na pangkalinangan ay mula noong ang mga Ika-labinliman hanggang Ika-labintatlong Siglo B.C. Noong 1930, natagpuan ang isang bansi na gawa sa buto sa isang libingan sa lungsod ng Mtskheta. Ang pagkatuklas nito ay nagpapatunay na tatlong libong taong gulang na ang Georgian na musikal na kalinangan, pero liban doon walang maraming ipinapakita sa atin tungkol sa mga tradisyon na kaugnay ng kalinangang musikal (Jordania et al., 2016).

Ang mga artipakto na gawa sa bronze—isang pilak na mangkok mula sa Ikatlong Siglo at isang tansong sinturon mula sa Ikawalo o Ikapitong Siglo—at isang ulat ni Xenophon, isang Griyegong mananalaysay na nabuhay noong Ikaapat na Siglo, ay pinahihintulutan tayong masdan ang mga sinaunang tradisyon at ritwal ng mga tao sa Georgia. Ang pilak na mangkok ay may mga ukit na naglalarawan ang ritwal na perkhuli, isang sinaunang seremonya na iniaalay sa diyosa ng pagkamayabong. Ang perkhuli ay ninuno ng modernong sayaw na tinatawag na “round dance,” at mga kanta na kasama ang perkhuli ay “nakikita bilang isa sa mga pinakalumang klase ng musikang Georgian” (tbilisi conservatory website). Ang tansong sinturon ay naglalarawan ang pinakalumang halimbawa ng Georigan na pagsasayaw: ang sayaw ng mga mangangaso, na sinasayaw sa panahon ng bagong buwan. Sa sinaunang relihiyon ng mga taong Georgian, ang buwan ay nasa pinakamataas na lugar sa pantiyon ng mga paganong na diyos. Sa kasalukuyan, sa ilang mga parte ng Georiga, gumaganap pa ang mga tao ng mga sayaw sa liwanag ng buwan. Dahil sa ulat ni Xenophon sa kanyang makasaysayang tekstong Anabasis, nalalaman natin na ang mga sinaunang Georgian ay may mga ritwal ng digmaan. Ayon kay Xenophon, pagkatapos ng labanan, pinupugutan ng ulo ang mga patay na sundalo ng mga sundalong nagtagumpay. Pagkatapos, isang Georgian sundalo ay magsisimulang kumanta, at dadaluhan ang mga ibang sundalo at magsisimula silang lahat na sumayaw (Jordania et al., 2016)

Dumating ang Kristyansimo sa Georgia noong Ikaapat na Siglo. Ayon sa The Life of Grigol Khandzteli, isang aklat na sinulat ng isang monghe, ang ritwal ay ginagawa sa wikang Georgian simula noong ang Ikaanim na Siglo. Ang mga himno na mga aklat na sinulat ng mga monghe noong Ikasiyam na Siglo ay nagpapatunay na itinuturo ang mga himno sa mga simbahan noon (Jordania et al., 2016).

Sa pagdaraan ng mga dantaon, sinakop ang bayan ng Georgia nang maraming beses at may maraming digmaan na naganap sa lupang Georgian. Nabubuhay pa ang mga sinaunang Georgian na tradisyon ng pagkanta ngayon dahil sa mga pagsisikap ng mga namumuno ng mga monasteryo, kung sino nagpatayo ng mga institusyon para ituro at pangalagaan ang mga kanta na ito. Ang dalawang pangunahing monasteryo kung saan pinangangalagaan ang mga awit ay ang Shemokmedi Monastery sa Guria (silangang Georgia) at ang Svetitskhoveli Monastery sa Mtskheta (kanlurang Georgia) (Graham, 2009).

Noong Ika-16 na Siglo, nilusob ng mga Turko ang kanluraning rehiyon ng Georgia, at nilusob naman ng mga Persiyano ang silangang rehiyon. Nandigma sila hanggang nanalo ang mga Persiyano, matapos ang digmaan itanayo ng mga Persiyano ang pamahalaan sa karamihan ng bayan. Bunga nito, ang musikang Persian ay tinugtog sa mga palasyo sa halip ng musikang Georgian (Lang, 1962). Para iligtas ang Georgian na musikal na tradisyon, isinulat at itinuro ang mga awit ng mga monghe sa Shemokmedi Monastery, isang monasteryo sa rehiyon ng Guria. Dahil sa pagnanais ng mga monghe na maipamana ang kanilang tradisyon ng pagkanta, ilan sa mga koleksyon ng mga kanta ay nanatili sa panahon ng pananakop hanggang sa kasalukuyan (Jordania et al., 2016).

Noong Ika-18 Siglo, nagwakas ang pamahalaang Persiyano sa Georgia dahil sa mga pagsalakay ng mga Afghans. Pagkatapos, nilusob na naman ng mga Turko ang Georgia, at nakipagdigma sila laban sa mga Ruso, na gusto ring sakupin ang lupang Georgia. May mga pagsalakay din ang mga Muslim. Dahil sa lahat ng mga pangyayari nito, nawalan ang Georgia ng kalahati ng populasyon nito sa pagtuntong ng taong 1800, at nabuhay pa rin ang mga tradisyon sa panahong ito (Lang, 1962). Noong 1764, si Hari Erekele at si Catholicos Anton (ang pinuno ng Georgian Orthodox Church noon) ay nagkapulong kung saan nagpapasiyanan nilang magpatayo ng mga koro sa bawa’t isang monasteryo, para pangalagaan ang estilo ng pag-awit. Ang tradisyon ng pagkanta sa rehiyon ng Kartli-Kakheti ay nabubuhay pa ngayon dahil dito (Jordania et al., 2016).

Ang kuwento ng kaligtasan ng buhay ng Georgian na tradisyonal na pagkanta ay halos milagro. Dahil sa dedikasyon at pagtitiyaga ng mga tao na ituro at isulat ang mga kanta, nabubuhay pa ang tradisyon na dapat ay namatay na nang maraming beses.

3. Ang Istruktura at Tunog ng Georgian na Polyphony

Sa pangkalahatan, ang mga Georgian na kanta ay may tatlo o apat na parte sa tinig. Ilan sa mga estilo ng awit ay mayroong isang himig na inaawit na nakasaliw sa ugong, ang ibang mga estilo ay mayroong komplikadong himig na inaawit sa tatlong parte. Halimbawa, sa awit na “Chakrulo” (makinig dito: https://www.youtube.com/watch?v=gJPk0KtxmhQ&list=LLSiQOYlMMHy5Imk-hEz8Xvw&index=6), may ugong na tumutuloy sa buong awit habang inaawit ng mga ibang mang-aawit ang ilan sa mga ibang himig. Sa awit na “Shen Khar Venakhi,” (makinig dito: https://www.youtube.com/watch?v=RH9zNz9L_VA&index=7&list=LLSiQOYlMMHy5Imk-hEz8Xvw) may isang tatlong-parteng himig sa halip ng ugong. Ang kapwang awit na ito ay mga napakagandang halimbawa ng polyphony, ang pinakanatatanging ikinaiba na katangian ng Georgian musika. Ang ibig-sabihin ng polyphony ay ang estilo ng musika kung saan may kombinasyon ng ibang parte (tinig, instrumento, atpb.) para lumikha ng masalimuot na himig. May maraming iba’t ibang pangalan para sa mga ibang parte sa tinig, pero ang mga pinakasimpleng parte ay bani, meure, at p’ireli. Ang mga pangalan na ito ay nagkokorespondo sa mababang tinig, gitnang tinig, at mataas na tinig. Sa mga kanta na ipinakita ko, bawa’t isang parte ay ibinibigay sa grupo ng mga mang-aawit kaya napakalakas ng tunog ng koro. Pwede pa rin mayroon ng polyphony kasama ang ilang mga tinig lamang. Sa pag-awit ng “Si Vardisi”

(makinig dito: https://www.youtube.com/watch?v=oIMEiUkcpm0&list=LLSiQOYlMMHy5Imk-hEz8Xvw&index=3), may apat na mang-aawit lang na inaawit ang tatlong-parteng himig. Hindi kasinlakas ang tunog ng mga tinig nila ng tunog ng mga ibang koro, pero napakaganda pa rin ang polyphony na nalilikha nito.

Sa mga awit ng silangang Georgia, mas mahalaga ang mga salita ng awit kaysa sa musika, kaya madalas ang polyphony ng silangang Georgia ay may isa o dalawang tinig na umaawit ng mga himig na may maraming salita, habang umaawit ang mga mababang tinig ng ugong. Ang awit na binanggit ko na sa nakaraang talata na, “Chakrulo,” ay may istrukturang ganito. May ugong sa mga mababang tinig habang may dalawang grupo ng mataas na tinig na nagpapalit ng mga himig sa isa’t isa. Kapag may tatlong-parteng polyphony sa mga awit ng silangang Georgia, tumutuloy pa rin ang ugong. Sa simula ng awit na “Shen Bich’o Anagurelo,” (makinig dito:https://www.youtube.com/watch?v=1fAQKD-ZOlA), may dalawang mataas na tinig na nagpapalit ng mga himig habang may ugong sa mga mababang tinig, pero sa huli ang awit ay magiging tatlong-parteng polyphony na may ugong sa mga mababang tinig (Kuzmich 2014).

May tradisyon din doon ng pagkanta na may isang tinig lang. Ang dahilan nito ay ang pagkakaroon ng mga Musilm at mga Armenian sa silangang Georgia. Ang musika ng mga kalinangang ito ay monophonic—may isang tinig lang na umaawit ng himig. Pwedeng marinig ang impluwensiya ng mga ibang kalinangan sa Georgian na musika sa awit na “Nana,” (makinig dito: https://www.youtube.com/watch?v=WjeV3zEstRc), kung saan may isang babaeng tinig lang ang umaawit (Kuzmich 2014).

Sa mga awit ng kanlurang Georgia, mas mahalaga ang musika kaysa sa mga salita ng mga awit, kaya mas masalimuot ang mga polyphonic na istruktura ng mga awit na ito. Pwedeng hatiin ang musika sa kanlurang Georgia sa dalawang kategoriya: ang musika ng mga bundok at ang musika ng mga kapatagan. Ang musika ng mga bundok ay may paggalaw ng mga makapal na himig sa bawa’t isang parte sa tinig. Pwedeng marinig nang malinaw ang paggalaw ng mga himig sa awit na “Didebata,” (makinig dito: https://www.youtube.com/watch?v=C-NfB10eVi4). Masdan kung paano walang ugong sa mababang tinig; bawa’t isang tinig ay tumataas at bumababa sa masalimuot na paggalaw ng mga chords. Sa musika ng mga kapatagan, bawa’t isang parte sa tinig ay pwedeng umawit ng ibang himig. Sa awit na “Vakhtanguri,” (makinig dito: https://www.youtube.com/watch?v=VXVpTdlQ-fI), pakinggaw kung paano bawa’t isang tinig ay umaawit ng ibang himig (Kuzmich 2014).

4. Georgian na Polyphony sa Kasalukuyan

Noong 2001, ang United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization (UNESCO) ay idineklarang “intangible cultural heritage” ang labinsiyam na iba’t ibang uri ng sining, kasama ang Georgian polyphonic na pagkanta. Nangangahuluhan ito ng “pag-endorsong implisito at legal” sa ang mga uri ng sining na ito upang pangalagaan. Kahit napakaganda na pinapangalagaan ang Georgian polyphonic na pagkanta, itinuturo ni Nino Tsitsishvili, isang ethnomusicolohista na taga-Georgia, na ang proklamasyon ng UNESCO ay hindi nababatid ang tunay na Georgian na musikal na kalinangan sa kasalukuyan (Tsitsishvili 2009).

Tungkol dito, may dalawang pangunahing punto si Tsitsishvili, at ang una ay ang deklarasyon ng UNESCO ay nagbibigay ng paboritismo sa musika ng isang grupong etniko lang (ang mga katutubong Georgian), habang may maraming iba’t ibang grupong etniko sa Georgia na may musika na hindi binigyan ng rekognisyon. Ang polyphony ay isa lamang sa maraming estilo ng musika sa Georgia. Ilan sa mga ibang estilo ng musika ay monophonic na pagkanta at pagtugtog ng duduk, isang instrumento mula sa Armenia. Katulad ng binanggit ko na, ang pagkakaroon ng mga iba’t ibang kalinangan sa Georgia ay dahil naging multi-ethniko ang bayan, kaya may iba’t ibang paraan ng kalinangang ekspresyon sa bansa. Sabi ni Tsitsishvili na, dahil ang deklarasyon ng UNESCO ay nagbibigay ng rekognisyon sa polyphony lamang, ang tunay na Georgian na musikal na kalinangan ay hindi nagrerepresenta nang tama. Inilalarawan ng deklarasyon ang bayan ng Georgia na parang mono-ethniko lang, at hindi ito katotohanan (Tsitsishvili 2009).

Ang ikalawang punto ni Tsitsishvili ukol sa deklarasyon ng UNESCO ay hindi nagbibigay ng kahalagahan sa mga modernong estilo ng Georgian na musika, kahit na ang mga estilo ng musikang ito ay pinapagsama ang tradisyonal na musika kasama ng rock, rap, pop, at jazz na musika. Napaka-popular ng folk music sa mataas na uri ng lipunan ng Georgia, pero hindi naman sa mga mababang uri. Kahit ang folk music ay musika ng mga hindi mataas na uri ng lipunan noong marami-maraming taon, ngayon ang mga tao sa mga uring ito ay gumagawa ng rock, rap, at jazz musika na may impluwensiya ng folk music. Itinuturo ni Tsitsishvili na hindi nakikita ang mga klase ng musikang ito bilang “intangible cultural heritage” ng mga matataas na tao sa lipunan. Kahit napakaganda na pinapangalagaan ang polyphony ng Georgia, nagdurusa pa rin ang kalinangan ng Georgia dahil hindi pinapansin ng deklarasyon ng UNESCO ang kasalukuyang musika ng Georgia (Tsitsishvili 2009).

5. Konklusyon

Sa kasalukuyan, napaka-popular ng Georgian polyphonic na pagkanta sa buong daigdig. May mga koro na kumakanta ng mga awit na ito sa maraming iba’t ibang bayan, katulad ng E.U., Pransya, Hapon, Kanada, Ingglaterra, at Awstralya. Ang Georgian na polyphony ay nanatili sa loob ng maraming mga siglo ng digmaan at pananakop dahil sa mga pagsisikap ng mga monasteryo, at ngayon ang polyphony ay pinapangalagaan bilang “intangible cultural heritage” dahil sa deklarasyon ng UNESCO. Tulad ng nasabi na sa unahan, hindi nagrerepresenta ang deklarasyon ng tunay na Georgian musikal na kalinangan dahil hindi nagbibigay ng pansin sa kasalukuyang musika. Gayon pa man, buhay ito at maaari pa kunggan ang magandang himig ng nating ang polyphony ng Georgia. Milagro na nabubuhay pa ito sa kasalukuyan at sana’y hanggang sa susunod na mga siglo.

Ang Bago Kong Talent: Ang Pag-madyik Tricks

ni Ana

Ang Bago Kong Talent: Ang Pag-madyik Tricks

Ano tawag mo sa isang strawberry na malungkot? Hindi, joke lang, hindi mga joke at ang ihihimok ko nagging araw na ito. Naniniwala ba kayo sa mga madyik? Sa tingin ninyo may mga tao na nakakagawa talaga ng mga hindi napapaliwanag sa tao? Ito ang mga tanong ng marami sa mundo. Ang mga madyik tricks ay palaging may daya o palusutan para magawa ito. Pero sa tingin ko ay mayroon talagang ibang mga tao na may madyik sa mundo. Ang pinakasikat na nagmamadyik ay si houdini. Hindi nila alam kung ano talaga ang kinamatayani niya pero sa tingin ko ay may madyik talaga siya. Ako? Wala akong madyik pero kaya ko ipakita ang mga daya sa mga ibang madyik na alam kong gawain.

Ngayong araw na ito ay gagawa ako ng mga madyik tricks para magpataka kayo! Ang mga madyik tricks na ito ay pinakita lamang sa akin ng aking mentor. Ito ang na-isipan ko gawin para sa huling pagtalumpati ko kasi ito ay madali lamang at ito ay masaya ipakita sa inyo. Kaya ako ay ipapakita ko sa inyo ang mga madyik tricks ko at ipapaliwanag ko sa inyo kung papaano gawain ang mga ito.

Ang mga kailangan nating ay ang goma, mga baraha, at mga barya. Ito ang kailangan ko para sa madyik tricks ko. Wala naman kailangan na maraming gamit para sa mga madyik tricks. Ito ay madali lang kapag may pasaensya ka sa pagtututo ng mga ito.

Ang unang papakita ko sa inyo ay isang madyik trick ma gamit ang mga barya. Kuhain ang mga barya at ipakita sa mga nanonood na totoo na bariya ang ginagamit ko. ang sasabihin ko ay, “O sige mga kaklase, itong mga bariya ay totoo at ang makikita ninyo ngayon ay papalusutin ko ang bariya sa aking mga kamay.” “O sige mga kaklase bumilang tayo, isa, dalawa, tatlo.” “O nakita ninyo, nahulog at nalusot ko sa aking mga kamay ang bariya!”

Ang ginawa ko ay may  dalawa akong bariya, hindi lamang isa. Ang isa sa mga barya ko ay naka-ipit sa aking malaking daliri at sa aking kamay. Ito ang bariya na ihuhulog ko kapag nakabilang na tayo sa tatlo. Ang isang bariya naman ay gagamitin natin at ito ang “ilulusot” natin sa ating kamay. Itataktak natin sa ating kamay at maghahanap tayo ng isang malambot na lugar sa ating mga kamay para “ilusot ang bariya.” Ito ay paglalaroan lamang natin. Ang babilang kamay naman natin ay hahawak doon sa bariya at kapag bilang sa talo ay itatago natin ang bariya sa mga daliri natin habang ihuhulog ang bariya na nasa kabilang kamay. Ito ang mahirap dito, Kailangan hindi natin papakita sa mga nanonood na dalawa ang hawak natin na bariya. Kailangan ay maingat tayo at mabilis ang kilos para hindi mahulaan ng mga nanonood kung ano ang ng yayari. O di ba ang galing! Madyik talaga!

Ang susunod na kailangan natin ay ang isang goma! Napakadali nitong madyik trick na ito! Ito sa tinging ko ang pinaka madali at pwede gawain ng lahat. Ang gagawain ko ay ililipat ko ang goma sa dalawa kong mga daliri sa kabilang dalawa kong mga daliri. Mabilis lamang ito. Ang sasabihin ko habang pinapakita ko sa mga nanonood ay, “ Ito ang dalawa kong daliri, makikita ninyo na mabilis ko lang ito ilipat dito ng walang masyangong ginagawa.” “Pagbukas ko ng aking mga kamay ay nasa ibang lokasyon na ang aking goma.” Magaling!

Ang ginawa ko ay linagay ko sa dalawa kong daliri ang goma at sinara ko ang aking kamay. Kapag nakasara ang aking mga kamay ay itatali ko sa apat kong daliri ang goma. Kapag binuksan ito ay ma-aalis sa unang dalawang daliri ko ang goma at lilipat ito sa kabila.

Ang huling mga madyik trick na ipapakita ko sa inyo ay gamit ang mga baraha. Ito ay tinuro sa akin ng aking mentor kasi isang araw malungkot ako at tinuruan niya ako para mapasaysa ako. Madyik ito, hindi natin alam kung ano ang mang yayari. Ito ang sasabihin ko, “O  sige babalasahin ko ang mga baraha at hindi ko hahawakan pagtapos, ikaw ang gagawa ng lahat ng trabaho.” “Sige ito ang mga baraha, hatiin mo at ilagay mo sa tabi.” Kailangan apat na hati. “Ihahalo halo natin, lalagay ang tuktok na baraha sa isang lugar at hahatiin, at ilalagay ang ibang baraha sa ibang lugar para malito kayo.” Kapag natapos na ay ipapakita na ang mga tuktok na baraha. Kailangan ito ay pareparehas.

Ang madaya dito sa madyik trick na ito ay kailangan natin ayusin ang mga baraha. Kunin natin ang apat na “A” na baraha at ilalagay natin sa taas ng baraha. Ito ay pagmamasdanan natin palagi, kailangan hindi natin mawala ang apat na baraha na ito. Kapag hinahalo natin ang mga baraha ay kailangan nasa taas pa rin palagi ang mga “A.” Kapag nahati natin ang mga baraha ay nasa taas pa din ang mga “A” at tatandaan lang natin kung saan natin ito nilalagay.

Ang huli naman na madyik trick na papakita ko sa inyo ay huhulaan ko ang mga baraha na ipapakita ko sa inyo. Ang madaya dito ay ikukurba ko ang mga baraha para makita ko ang pinapakita ko rin sa inyo. Kapag tinitingnan ninyo ang mga baraha ay tumitingin rin ako sa mga ito. Kailangan lang mabilis at hindi masyado halata ang ginagawa mo.

Marami pa akong mga madyik tricks na pwede ipakita sa inyo. Kapag may oras pa tayo ay ipapakita ko. Isa ay huhulaan ko kung ano ang baraha na napili mo at isa pa ay huhulaan ko kung nasaan ang baraha na pinili mo. Itong mga madyik tricks ay masasaya gawain, panoorin, at matutunan gawain. Ito ay isang libangan na pwede mo gawain kapag wala kang ginagawa. Pwede ito ipakita sa mga kapamilya, kaibigan, at kahit kanino man. Madali lamang ito, kailangan lang, parang lahat ng mga bagay, ay pasensya sa pagtututo at magaling na nagtuturo. Sana na-aliw kayo sa paggawa ko ng mga madyik tricks!

I have a new talent which: I can perform magic tricks! I learned these from my mentor earlier this month. I know magic tricks that use coins, bobby pins, and playing cards. These magic tricks are easy to perform and can be shown to anyone, anytime. 

Interview: Cindy the Fashion & Interior Designer

Interview by Melo

Melo interviewed her high school buddy Cindy Guillermo Heselton, a fashion and interior designer, as well as a professional seamstress. To view her work, check out her website (www.ateliercgh.com) and Etsy (shoppesinnfinitum.etsy.com). Hopefully, her story can inspire Filipin@ American youth in pursuing their creative dreams.

Source: Cindy Guillermo Heselton

Where are you from? 

Born and raised in Los Angeles, CA – both parents immigrated from Ilocos in the 70’s.

What/who inspired you to enter the fashion design field?

Ironically the pressure from my parents to go into the medical field fostered a lot of teenage angst and rebellion. Being introverted, I enjoyed being observational and I developed an aversion to monotony, I think I fell into the goth punk classification. I dyed my hair fun colors and learned how to sew using my mom’s sewing machine so I could repeatedly violate the uniform dress code at the medical magnet high school I was enrolled in.

 

Source: Cindy Guillermo Heselton

What has been your most valuable/memorable experience in this career so far?

I designed and pitched a merchandise idea to an independent video game studio a few years back. It was for the PC game Magicka, and I was a super huge fan of it at the time, so it was crazy exciting to be able to talk to the people behind it. The characters in the game wore wizard robes, so I thought it’d be a fun idea to create a bathrobe that looked like the robes in the game. They loved it of course and I was signing contracts within days. Unfortunately I was unable to keep up with the demand and the project fell apart mid-production. It’s created many insecurities that I’m not sure I’ve entirely recovered from but the experience has helped me discover my strengths and weaknesses.

 

Would you please describe your creative process as an artist?

I do a lot of freelance work for other designers helping them develop their designs and products, and I give my clients great guidelines that I rarely abide: sketch, pattern, prototype, test your product, source materials, and go into production. But my personal process is really sporadic and emotional. If I’m extremely inspired to make something, I get severe tunnel vision. I keep a few sketchbooks on me always, although many of my ideas end up on post its and napkins that I later lose, I like to write down what I’m thinking or I’ll sketch something out. Other times, I’ll just start cutting fabric and playing with it until I’m happy with the end result, I’m definitely a perfectionist. I also work the best at night, something about the peace and quiet. I started up an Etsy store again this last year after not having one for a few years, and that’s helped me become more focused in the pieces I create. Math and science has inspired aspects of geometry in some of my designs, and I incorporate the same ideas that influenced my young rebellion, looking at the same things and making them different.

Source: Cindy Guillermo Heselton

 Who/what has helped you in pursuing this field?

Being stubborn and hard headed, and having like-minded friends and designers that encourage my creativity. After dropping out of college at UC Santa Cruz before finishing my first year, I returned to LA and was completely at a loss… I knew I wanted to go into design, but school wasn’t punk rock enough for me. I moved to the high desert for a year and found a job working for an interior decorator. Under her guidance I learned how to work with industrial sewing machines at her workroom, and various tricks of the trade. Her success made me realize it was possible to pursue a career as a designer without going to school. I made my way back to LA and started a small business out of my parents garage taking on sewing and design projects for local residents and designers.

 

What does your family think about your career choice?

I think my mom still holds a small space in her heart for me to return to school and go into a profession that’s more “stable”, but she’s been more and more supportive over the years. It’s taken some time for me to finally understand where my parents were coming from, wanting what’s best for me and pushing me towards success, even though it wasn’t my vision of success. My siblings and my husband support all my craziness, within reason, haha.

 

What advice do you have for Fil Am youth and young adults who are interested in pursuing this field? 

Be fearless, and be yourself ❤

 

39th SPCN: “Beyond These Walls”

ni Carmela Escarez

Taon-taon, may iskrip ang Samahang Pilipino Cultural Night na tinitira ang mga iba’t-ibang isyung uma-apekto sa mga estudyanteng Pilipino. Ngayong taon, ang paksa ng iskrip ay tungkol sa isang pamilya na may balak umalis sa kanilang tirahan para mabahagi at mapagtuloy ang kulturang Pilipino sa labas ng kanilang lungsod. Ang iskrip ay nangyayari sa isang lipunan na dystopian, partikular sa isang kolehiyo kung saan hindi umiiral ang kultura dahil censored ito ng gobyerno. Dahil dito, walang kultura sa Quarter 1, ang lugar ng istorya. Kahit na censored ang kultura dito, binabalak pa rin ni Arnel, isang propesor na Pilipino sa kolehiyo, na ituloy ang “Pilipino culture night,” para mabahagi ang nakalimutang kulturang Pilipino sa mga estudyante ng Quarter 1. Dahil sa “culture night”, gustong arestohin ng gobyerno si Arnel dahil isang simbolo ng pagtataksil itong pagawa niya ng isang “culture night,” sa lugar na hindi dapat ito umiiral. Para magawa niya ang misyon na magbahagi ng kultura sa iba at hindi siya ma-aresto ng gobyerno, ang iskrip ay nakatutok sa pagtakas ni Arnel at ang pamilya niya sa Quarter 1. Maraming mensahe ang nasa iskrip, at ang mga mensahe tungkol sa pamilya, importansiya ng kultura, at importansiya ng edukasyon ay makikita sa pagdadala ng mga aktors sa buhay ang mga karakters sa 39^th SPCN na may pangalan na, “Beyond These Walls,” o sa tagalog, “Sa lampas ng mga pader.”

Unang-una sa lahat, binabahagi ang importansiya ng kultura sa iskrip sa tungkol ng mga iba’t-ibang karakter na tumutulong gumawa ng istorya. May total na walong importanteng karakter sa iskrip na may iba’t-ibang simbolo at punto tungkol sa mga iba’t-ibang Pilipino. Ang bida ng istorya ay si Arnel, isang Pilipino na guro sa isang kolehiyo na sobrang censored ng gobyerno. Importante kay Arnel ang kultura ng mga Pilipino at gusto niyang buhayin ito sa tungkol ng isang “culture night.” Sinisimbolo ni Arnel ang nakakatandang henerasyon ng mga Pilipino. Isa siyang konserbatibong ama, pero mamahaling tao naman siya. Isa rin sa mga bida ng istorya ay ang karakter ni Leia, isa sa mga anak ni Arnel. Si Leia ay isang estudyante sa kolehiyo na tinuturuan ni Arnel. Dahil umalis ang nanay niya at ng kapatid niyang si JR noong bata pa sila, gumaganap na parang ina si Leia kay JR. Isa siyang mapagsariling, matandang babae, na mahal ang kultura niya. Si JR naman ay simbolo ng isang perpektong anak kay Arnel. Ang problema lang, hindi alam ni Arnel na bakla si JR. Ang pagtatago ni JR nito kay Arnel ay simbolo ng hindi pagkakasundo ng maraming mga magulang at anak dahil sa isyu ng sexuality. Itong dahilan na ito ay isa sa mga importanteng isyu sa istorya. Ang boyfriend naman ni JR ay si Maximo, isang matalino at mapagsalita na estudyante. Ipinagmamalaki ni Maximo ang kanyang pagkaka-Pilipino, at kahit isa siya sa mga estudyante ni Arnel, magkakaproblem sila pagkatapos malaman ni Arnel ang tunay na relasyon ni Maximo kay JR. Ang matalik na kaibigan naman ni Maximo na si Grace ay sinisimbolo ang mga Pilipino-American na wala masyadong alam sa kultura. Sa paglahok niya sa culture night at sa mga natutunan niya sa klase, lalaki ang pagpapahalaga ni Grace sa kultura ng Pilipino at magsisilbig isa sa mga boses na lalaban para hindi makulong si Arnel. Si Rachel naman ay matalik na kaibigan ni Leia at kapatid ng isa sa mga komander ng gobyerno. Kung pipili siya sa sa kultura o sa gobyerno, pipiliin niya ang gobyerno dahil nandoon ang kuya niya. Ang kuya naman ni Rachel ay si Commander Colico o Jacob, na sumisilbi bilang isa sa mga komander ng gobyerno. Dati siyang estudyante ni Arnel pero dahil kailangan niya ng pera para suportahan ang kanyang sarili at si Rachel, pumasok sa sa gobyerno at naging komander. Isa rin sa pinaka-importanteng karakter ay si Teacher Addie, isa rin na guro sa kolehiyo na Pilipina. Malapit siya kay Arnel at kay Leia. Importante kay Teacher Addie ang kultura at lagi siyang nagbibigay ng payo at pamamatnubay sa mga malalapit sa kanya. Meron pang maraming mga karakter pero itong mga karakter na pinaliwanag ko sa inyo ay nangyari sa culture night sa USC. Importante ang mga iba’t-ibang karakter na ito sa iskrip dahil iba’t-iba ang dinadala nila sa istorya. Oo ang pinaka malaking problema sa iskrip ay kung paano makakalabas sa Quarter at maibahagi ang kulturang Pilipino sa ibang quarters, pero importante rin ang mga iba’t-ibang problema at pader ng mga iba’t, ibang presidente. Importante ang mga karakter ng iskrip dahil sila ang pangunahing magsasalita sa praktis.

Ang punto ng “Beyong These Walls,” ay para malaman ng manonood nito na maraming pinagdadaanan ang mga Pilipino na hindi masyadong pinag uusapan. Isa sa mga mensahe ng iskrip na to ay, “If they can do it, kaya ko rin.” Ito ay mensahe para maintidihan na walang imposible dahil naandyan ang komunidad mo para sa yo. Sa istorya, maraming pagdadaanan si Leia at JR para maka-alis sa quarter 1, pero sa bandang huli, kahit mahirap ang ginagawa nila, ginawa nila ito dahil sa suporta ng mga kaibigan niya. Ang pagusapan tungkol sa sexuality at relasyon tungkol sa magulang ay isa pa sa mga pinaka-malaking isyu na tinitirahan nitong istoyang ito. Importante ang kultura at ang sakripisyo ni Arnel para maituro ito at mabahagi dahil sa paraan ng edukasyon, pwede siyang magturo tungkol sa kultura. Maraming rason kung bakit importante ang iskrip ng SPCN nitong taon. Importante ito dahil hindi dapat censored ang edukasyon. Ang edukasyon ang nagpapawala sa atin para magawa natin ang kailangan nating gawin.

Maraming aspeto ang importante sa produksyon ng SPCN nitong taong ito. Importante itong istorya dahil ito ay isang repleksiyon ng lipunan ngayon, lalo na sa mga Pilipino. Kahit na nangyayari ang istorya sa isang lipunan na dystopia, importante pa rin ito dahil, sa huli, magkakasama tayong lahat. Kung gusto mong panoorin ang iskrip ng SPCN, ito ay mangyayari sa Royce Hall sa May 28^th.

 

 

Pagkuha ng mga Tatu

ni Nigel Soriano

Okey, gusto mo ba kumuha ng tatu. Iniisip mo ba kumuha ng tatu ng isang taon naang at sa wakas sasabihin mo sa sarili mo na gagawin mo na. Pero ano ang dapat mong kunin? Saan sa katawan mo dapat ilagay? Saan dapat pumunta para magpatatu? Ano ang mangyayari kapag magpapatatu ako? Ano ang kahulugan ng tatu na ito sa akin? Maswerte ka, kasi ibibigay ko sa iyo ang lahat ng mga sagot sa mga tanong na ito.

Bago tatalakayin ko ang mga tatu, tatalakayin ko ang kahulugan ng pagkuha ng tatu sa akin. Sa tingin ko, ang kahulugan ng isang tatu ay nag-rerepresenta ng pangyayari o panahon sa buhay ko. May mga taong kumukuha ng mga tatu para magmukhang malakas o maganda, at saka may mga taong kumukuha ng mga tatu para mag-fit-in sa isang grupo ng tao, pero sa akin ang kahulugan ng mga tatu ay mas malalim sa hitsura lang. Tapos, ang pangyayari ng pagkuha ng tatu ay kasinghalaga ng ang kahulugan ng tatu. Sa akin, ang pagkuha ng isang tatu ay may ibig-sabihin din ng pagpapatayo ng karelasyon kasama ang artista mo. Mahalaga magpunta sa isang tatu parlor kung saan gusto mong makilala at makipagkaibigan kasama ang mga tao. Ang pagkuha ng tatu ay dapat hindi “tungkol sa akin lang.” Dapat “tungkol sa kolaborasyon at karelasyon kasama ang artista ko.” Mahalaga mahanap ang artista na may saloobin na ito. Ang artista mo ay dapat gustong mag-kolaboreyt kasama sa iyo sa tatu mo. Bawat isang tatu ay dapat kolaborasyon. Kung ganito, mas masaya at makabuluhan ang mga alaala mo ng mga tatu mo.

Ano ang dapat mong kunin? Kahit ano ang gusto mo! Mas mahalaga ang tanong “Ano ang gusto mo sa iyong katawan para sa buong buhay mo?” Parang nakakatakot ang tanong na ito, pero dapat nakakatakot kasi dapat mong malaman nang malinaw ang gusto mong kunin. Iniisip ko kung ano ang gusto kong kunin nang matagal bago kinuha ko ang unang tatu ko. Hindi ako nag-decisyon ng kung ano ang nagustuhan ko hanggang sa isang linggo bago ang tatu consultation ko (ipapaliwanag ko tungkol doon mamaya). Akala ko na gusto ko isang buho. Noong isang linggo bago ang consultation ko, nasa bus ako papunta sa bahay. Napagtanto ako na ayaw kong kunin ang buho. Napagtanto ako na nagustuhan ng simbolo ng ouroboros, isang simbolo ng ahas na kumakain ng kanyang sariling buntot. Inisip ko ang idea na ito matagal pa inisip ko ang idea ng buho, kaya hindi masyadong random ang desisyon ko ng palitan kung ano ang kunin na tatu ko. Ano ang dapat mong matutunan sa kuwento na ito? Malaman mo nang malinaw kung ano ang gusto mo at kung bakit gusto mo iyan. Maswerte ako dito kasi mayroon ako ng ibang idea noong napagtanto ako na ayaw kong kunin ang buho. Ngayon, masaya ako kasama ang ouroboros ko.

Saan dapat maglagay ng tatu mo? Ito ay depende sa kung gaano ka-visible gusto mo ang magiging tatu mo. Para sa mga tatu ko, pinili ko ang mga lugar na pwede kong itakip nang madali gamit ang long-sleeve na kamiseta o tsaketa. Malamang ayaw mo na ang unang tatu mo ay nasa mukha mo. Kung nag-aalala ka tungkol sa hindi paghahanap ng trabaho dahil sa mga tatu mo (kahit nakita ko ang mga doktor na may buong sleeve-tattoos sa mga braso nila), ilagay mo sa lugar na hindi masyadong visible. Para sa unang tatu mo, magrerekomenda ako na ilalagay mo sa braso, sa binti, o sa balikat mo kasi hindi masyadong masakit ang mga lugar na ito. Sasabihin ko ito ngayon: masakit ang pagkuha ng tatu. Tumanggap ka ng katotohanan na ito. Ayon sa mga tao na tinanong ko, ang mga pinakamasakit na lugar ay sa mga buto-buto, sa mga balakang, sa ulo, at sa gulugod. Mas masakit malapit sa mga buto o sa loob ng mga kasukasuan. Ang mga tatu ko ay nasa underside ng mga braso ko. Sa iskala ng isa sa sampu, ang pinakamasamang sakit ay pito. Hindi masyadong masakit sa braso. Huwag kang mag-alala tungkol sa sakit. Tumanggap ka lang na masakit ang pagkuha ng tatu.

Ano ang mangyayari pag-kukuha ka ng tatu mo? Simple lang ang proseso. Una, mahanap mo ang tatu parlor na gusto mo. Ipinaliwanag ko na sa ikalawang talata kung ano ang dapat mong mahanap sa tatu parlor: mga mabait na tao na gustong mag-kolaboreyt kasama sa ito. Pagkatapos alam mo kung saan gusto mong magpatatu, may dalawang choices ka: tawagan mo sila at humingi ng mag-set-up ng consultation o magpunta ka lang sa parlor para sa walk-in. Ang consultation ay isang pulong kasama sa artista mo kung saan tatalakayin ninyo kung ano ang gusto mo at kung kailan gusto mong magkaroon ng appointment mo. Mahalaga ang consultation kasi makikilala mo ang artista mo at pwede kang mag-decide kung gusto mong magpatatu mula sa kanya o hindi. Pwede gawin mo rin ang walk-in, pero wala kang kasindaming oras para makilala ang artista mo. Tapos ang mga walk-ins ay para sa mga mas maliit o mas simpleng tatu, hindi pwede humingi ng napakalaking dragon sa buong likod mo sa walk-in. Sa appointment mo, uupo ka sa isang upuan at ilalagay sa katawan mo (saanman gusto mo ang tatu) ng artista mo ang stencil. Ang stencil ay temporary na guhit para ipakita sa artista kung saan kailangan nilang mag-tatu. Makikita mo sa salamin kung paano nakikita ang stencil sa katawan mo, tapos kung gusto mo, magsisimula ng artista ng mag-tatu sa iyo. Gaano katagal ang pagkuha ng tatu? Depende sa kung gaano kalaki at ka-detalye ang tatu mo. Kahit maliit ang mga tatu ko, umupo ako para sa dalawang oras bawat isang beses kasi detailed ang mga tatu ko. Kung masyadong masakit ka, pwede humingi ng maikling pahinga, pero mas matagal ang process ng pagkuha ng tatu mo kung ganoon. Para sa ilan ng mga malaking tatu, kailangan higit sa isang sesyon. Kung ganoon, babalik ka sa tatu parlor nang kaunting beses para matapos ang tatu.

Sa wakas, gusto kong sabihin na pwede mabago ang kahulugan ng isang tatu. Habang dumadaan ng mga buwan at taon, baka makikita mo ang mga bagong kahulugan sa tatu mo. Walang problema dito. Ang mga tatu ay sining. Mas mahalaga ang koneksyon mo sa sining kaysa sa pa pag-unawa ng sining.

‘Yun lang! Simple naman ang pagkuha ng tatu, ‘di ba? Sa akin, napakasaya ang pagkuha ng mga tatu. May dalawang tatu ako, at may mas maraming pa akong iisipin para sa mga susunod na tatu. Sabi ng nanay ko na ayaw niya akong mayroon ng masyadong maraming tatu, pero makikita natin lang kung ano’ng mangyayari…

Thinking about getting a tattoo? Here’s what you need to know in brief.

First of all, I believe that getting a tattoo is about forming a relationship with an artist and collaborating with them on a piece of art. Approaching tattoos this way will make the memories that go along with your tattoos happier and more meaningful. Find a shop where the people are genuinely kind and willing to work with you on your design. Tattoos should never be “all about me,” regarding the person getting the tattoo or the artist.

Your design should be something you really want to have on your body for the rest of your life. Don’t get a tattoo of your boyfriend or girlfriend’s name if you think you might not be with them for much longer. Take a nice long time to think about it, there’s no rush. When you’re sure about what you want, then you should make the appointment.

A first tattoo should probably go on the arm or the leg. These places aren’t terribly painful and are pretty easy to cover with clothing. Supposedly the most painful places are the ribs, the spine, the head, and the insides of your joints. I wouldn’t suggest these places for your first tattoo, but you can go for it if you want to.

The tattoo process is pretty simple. After you’ve found a shop, you can set up a consultation or you might be able to do a walk-in. A consultation is a meeting with your artist about the design. You’ll get to meet the artist before any tattooing happens and discuss the design. I personally like this method because it gives everyone a chance to get friendly and gives you a chance to think over the design with your artist before you get anything tattooed. If you do a walk-in, you just go in, tell them what you want, and get it done. Walk-ins are for smaller tattoos, you can’t do a walk-in and ask for a full back piece of the Mona Lisa. That will take some preparation. When you’re getting the tattoo, the artist will first put a temporary stencil on your body so you can look in the mirror and determine if that’s where you want the tattoo. If you like it, then you sit down and get it done. Tattoos hurt. Get over it. Don’t worry about the pain, it will go away. 

Finally, I just want to say that the meaning of a tattoo can change. As time goes on, you might find new significance in your tattoos. And that’s okay, art is meant to be connected with more than it is to be understood.

And that’s pretty much it. Happy tattooing!

Sining ang Pagkilos

Ni Maxwell Mommsen

Sining ang pagkilos. Bakit ko sinabi ‘yon? Sinasabi ko na sining ang pagkilos dahil ito ang totoo. Ang pagkilos ay napakaganda dahil nagpapahiwatig ito ng ekspresyon, wika, atbp. Napakaimportante nito sa buhay ko at ipapakita ko sa inyo kung bakit.

 

Unang-una, ano ang ginagawa ng mga artista? Napakadedikado ng mga artista sa kanilang pag-arte. Sila ay napakamaramdamin kung kaya’t nararamdaman nila kung ano ang kinakailangan nilang gawin upang maitawid ang kanilang presentasyon. Ang pagiging artista at ang sining ng pagkilos ay maraming pagkakahalintulad. Kinakailangang maging maingat ng mga artista sa kanilang pagkilos dahil hindi ito teknikal. Kailangan nilang sanayin ang kanilang katawan upang magawa ng tama ang kanilang pagkilos. Kadalasan ay sumasakit ang katawan ng mga artista tuwing umaarte sila dahil napakadraining ng prosesong ito. Para sa artista, ang pagkilos ay may dalawang katangian kabilang na ang pag-arte niya.

Tuwing umaarte ang isang artista, kinakailangan niyang maging madamdamin. Maihahalintulad ang pasyon ng isang artista sa apoy kung saan minsan ay lumalaki ang apoy at minsan naman ito ay mabagal lamang. Medyo magulo ang artistang pagkilos dahil katawan ang ginagamit dito. Maaari nating sabihin na “sculpture in motion” ito dahil ang bawat kilos ng isang indibidwal ay bago kahit na paulit-ulit itong ginagawa. Kada linya ng ekspresyon ng isang artista ay kakaiba at makabago.

Iba ang ekspresyon nila sa pagkilos dahil kinakailangan nila ng matinding koneksyon sa madla. Kailangang maramdaman ng madla ang damdamin ng artista sa iba’t ibang paraan kagaya nalang ng pagsara nila ng pinto o kung paano sila maglakad.

Maaaring maramdaman ng madla ang sining. Ang isang halimbawa nito ay ang malulungkot na kanta, kagalakan tuwing may nananalong manlalaro, sindak mula sa isang olympic gymnast, at katahimikan sa pagmumuni-muni tuwing may isang mananayaw.  Hilak ang ekspresyong ito dahil direkto ito sa kanyang pinagmulan. Nararamdaman na natin ito mula bata tayo hanggang sa ating pagtanda. Ang pagsasayaw ng mag-isa sa kwarto ay isang uri ng free self-expression.

Lahat ng pagkilos ay may kanya-kanyang uri ng self-expression. Hindi ito maaaring itago ang pagkatao ng isang indibidwal mula sa madla dahil kitang-kita ito sa uri ng kanilang pagkilos. Madaling naipapakita ng isang indibidwal ang kanyang nararamdaman gamit ang kanyang pagkilos; kung siya yung tipong happy-go-lucky o taong malungkutin.

Kung martial artist yung tao, pwede mong makita ang mga kicks, o invisible na opponent; kung mananayaw naman ito, pwede mong makita ang mga mananayaw sa paligid. Makikita mo ang mga ito hindi base sa pagpili niya ng pagkilos pero kung papaano niya gawin ang mga ito (malaki man o maliit ang mga detalyeng ito).

Halimbawa, ang aking kaibigan Leomar, kapag nagpa-parkour siya, mababa sa lupa. Ito ay katulad ng paraan na ginagamit niya sa kanyang trabaho (photography/videography). Gusto ni Leo na maliit lang ang gawain pang-araw-araw hanggang sa malaking proyekto na ang kanyang natapos. Mahilig sa kutsilyo ang mga kaibigan ni Will kung kayat napakatalim ng pagkilos nito.

Malikhain ang pag-arte at malikhain ang sining ng pagkilos. Ang paraan ng pagkilos ng isang indibidwal ay kapanipaniwala para sa lahat dahil ang pagkilos ay parang dyalogo na nais mong ihatid sa iyong sarili, sa madla, at pati na rin sa buong daigdig. Kagaya nalang ng pintor na pilit gumagawa ng sarili nitong canvas, nagpipinta rin ang mga indibidwal gamit ang kanilang mga katawan gamit ang ibat-ibang uri ng pagkilos. Napakaganda ng larawang ito.

 

Sinabi ni Socrates na, “No man has the right to be an amateur in the matter of physical training. It is a shame for a man to grow old without seeing the beauty and strength of which his body is capable.” Ito ay ang aking paniniwala. Napakaganda ng sining na ito dahil produkto ito ng ating pagkatao. Produkto sa naghahalintulad sa amin sa mga artista.

Movement is an art form. There are many ways that make us artists both in the traditional sense and the sense of movement. I believe that these things are passion, drive, and the need to create. These things are present in all artists, both movement and visually oriented. Furthermore, the art is a form of self expression and creativity. Our movement shows more about us than we believe; it is a way of expressing the true soul, the true self. It allows us to feel emotion both empathically and by ourselves, whether watching a game on tv and becoming excited at the winning team, or quiet contemplation from watching a dance performance, or just the simple joy of dancing to your favorite song in your room. Furthermore, the creative process of movement is one that is present in all human beings, and allows us to paint pictures with our bodies. This is what makes the movement arts truly beautiful.

Guhit: Gwapo

ni Nigel Soriano

Para sa akin, masaya ang pagguhit. Kapag gumuguhit ako, hindi ako nag-iisip nang marami. Gumuguhit ako lang ng mga bagay na nasa isipan ko. Walang tunay kahulugan sa mga guhit ko.

Sa guhit na ito, may isang halimaw na nakikita ang sarili niya, iniisip tungkol sa kung gaanong kagwapo niya. Sa tingin mo, gwapo ba siya? O pangit? Sabihin mo sa akin sa palagay mo sa komento.

For me, drawing is fun. When I draw, I don’t really think that much. I just draw the things in my mind. There’s no real meaning in my drawings.

In this drawing, there’s a monster who’s looking at himself in the mirror, thinking about how handsome he is. In your eyes, is he handsome? Or ugly? Let me know your opinion in the comments.

Third International Baybaylan Conference

ni Nigel Soriano

Sa ika-23 hanggang sa ika-25 ng Septyembre, sa YMCA Camp Elphinstone sa Unceded Coast Salish Territories sa Vancouver, Canada, nag-co-collaborate ang Kathara Society at ang Center for Baybaylan Studies para paghandaan ang Third International Baybaylan Conference. Doon, tatalakayin nila ang mga karelasyon at mga interkoneksyon sa mga Katutubong Tao ng Hilagang Amerika at mga Filipino, habang sumusubok ang mga tao na itong mag-decolonize. Ang layunin ng mga pagtalakay na ito ay magpatayo ng koneksyon sa lupa at maunawaan ang kahulugan ng paggiging Katutubo/Filipino.

Sa conference, may mga performances, mga ritwal, at mga oportunidad para sa edukasyon na bibigay ng pamamaraan ng makapag-connect ang mga tao sa isa’t isa. Sa pamamagitan ng pagbabahagi ng mga kuwento at kalinangan, ang mga tao sa conference na ito ay mahahanap ang mga commonality sa mga taong Katutubo at Filipino.

 

On September 23-25, at the YMCA Camp Elphinstone in the Unceded Coast Salish Territories in Vancouver, Canada, the Kathara Society and the Center for Baybaylan Studies are collaborating to prepare the Third International Baybaylan Conference. There, relations and interconnections between the Native People of North American and Filipinos will be discussed, as these peoples move towards decolonization. The goal of these discussions is to establish connections to the land and to understand the meaning of being Native/Filipino.

At the conference, there will be performances, rituals, and opportunities for education which will provide a way for people to connect with each other. Through the means of sharing stories and culture, the people at this conference will seek the commonalities between the Native People and Filipinos.

 

“Art of the Austronesians,” ang bagong eksibit sa Fowler.

Featured Image: A boat-shaped funerary marker, Bajau peoples, Sulu Archipelago, Philippines, 19th to early 20th century. Gift of Eli Ballan, Fowler Museum at UCLA. Eto ay isa lang ng mga artepakto na pwede mong makita sa Fowler eksibit.

Ni Maxwell

Tagalog:

Noong panahon ito, umalis ang mga maraming katutubong tao sa Taiwan sa mga bangka, at dumating sila sa mga islang pasifiko, mula ang mga Pilipinas hanggang sa Madagascar at Hawaii (Henry 2016). Ipinapakita ng “Art of the Austronesians,” ang maraming kalinangan ng Austronesya ginagamit ang mga karaniwang paksa ng mga paraan ng sining katutubo. May maraming artepakto sa eksebisyon, halimbawang palayok, mga damit, mga kutsilyo, panlililok, at ibang iba pa. Isinasagawa ang mga artepakto at nang katulad ng paglalakbay ng mga tao ang ekspiryensya ng tagamasid. Lumalakad ang tagamasid sa mga artepakto, simula sa Taiwan, hanggang sa Hawaii at Madagascar. Noong lumalakad, nakikita ng tagamasid ang mga artepakto galing sa Pilipinas, Borneo, Sulawesi, Sumatra, at ibang iba pa.

Magaling na magaling ang eksebisyon ito. Nakapag-tuturo ang mga deskripsyon ng mga artepakto, at meron sari-saring klase ng artepakto upang ’di maging mayamot ang eksibisyon para sa tagamasid, at natuto ako nang marami tungkol sa mga katutubong kalinangan sa Austronesya. Isip ko yata na madali para intindihan o makita ang mga ibang paksa sa mga artepakto, kahit na hindi arkeologo ang tagamasid. Irerekomenda ko ang itong eksibisyon para sa lahat ng mga tao, kasi ipinapakita nito ang mga karaniwang kalinangan, at saka kung paanong malapit na kamag-anak kami. Magaling na magaling eksperyensya ito, at  magsasaya ka niyon!

Bukas ang Fowler Museum sa UCLA araw-araw (maliban sa Lunes at Martes), mula sa alas 12 ng tanghali hanggang alas-5 ng hapon at hanggang alas-8 ng gabi sa Huwebes.

 

 

Ingles:

A long time ago, many of the native people of Taiwan left the island in boats, and spread across the islands of the pacific, spreading out as far as Madagascar and Hawaii. “Art of the Austronesians,” explores the many cultures of Austronesia through shared themes present in all forms of native art. There are many artifacts in the exhibition, such as pottery, clothing, knives, carving, and others still. The artifacts are organized such that the experience of the viewer mirrors the journey taken by the settlers. The viewer walks through the artifacts starting in Taiwan, until Hawaii and Madagascar. While walking, the viewer sees many artifacts originating in the Philippines, Borneo, Sulawesi, Sumatra, and many more.

This exhibit is quite wonderful. The descriptions on the artifacts are very informative, and there are many types so that the exhibition does not become boring for the viewer, and I learned a lot about the many native cultures of Austronesia. I think that it shouldn’t be difficult for anyone to see or understand the common themes present in the collection, even if that person is not an archaeologist. I would recommend this exhibition to everyone, because it shows the commonality across the many cultures, and just how closely related we really are. It was a very lovely experience, and you will enjoy yourself!

The Fowler Museum at UCLA is open every day (with exception of Mondays and Tuesdays) from 12pm-5pm, and until 8pm on Thursdays.

 

Works Cited:

Henry, Rowanne. (2016). Art of the Austronesians: The Legacy of Indo-PacificVoyaging. Retrieved from https://ucla.app.box.com/s/0bwvfznn17eo7yj3m54kss56gub4bs5v/1/7254950033/60986226865/1